با توجه به وجود داوطلبان بسیار زیاد در رشته های خاص مخصوصا در علوم تجربی آیا بهتر نیست برا تحصیل به خارج از کشور برویم؟
اگر کسی از نهایت فرصت ها و امکانات کشور خود استفاده کرده باشد و برای فرصت های بیشتر به کشور دیگری سفر کند قابل قبول است،مثلا رشته ای که مقطع دکتری آن در ایران وجود ندارد.
اما گاهی اوقات ما تلاش کافی را انجام نداده ایم و به اشتباه شرایط ایده آلی برای تحصیل در خارج از کشور برای خود متصور می شویم.برای مثال اگر کسی 30 فصل زیست را در ایران مطالعه نکند باید در کشور دیگر در سال اول 60 فصل زیست مطالعه کند،اگر قرار است در کشور خارجی یکدفعه به طور کلی تغییر کنید و به یک دانشجوی درسخوان تبدیل شوید،چرا همینجا تغییر نمیکنید؟
در بعضی شرایط خاص میتوان رفتن را پیشنهاد داد،مثلا کسی که با رتبه ی نزدیک و لب مرزی در رشته ی دلخواه خود قبول نشده است و میتواند هزینه های تحصیل و زندگی در یک دانشگاه مورد تایید ایران را تامین کند یا از پس تعهد به کار آن کشور بربیاید.
در دانشگاه های خارج از کشور سیستم جذب دانشجو آنقدر سختگیرانه نیست اما خروجی دانشگاه بسیار اهمیت دارد و باید درس خواند و زحمت کشید.پس بهتر نیست به جای 7 سال درس خواندن به زبان بیگانه یکسال در همین ایران درس بخوانید؟
ویدیو کامل استاد علیرضا افشار در مورد تحصیل در خارج از کشور
